*ακοκουθεί κείμενο στα Ελληνικά
A gentle explanation for seekers who ask for “just meditation”.
Meditation is often imagined as a simple act: sit still, close your eyes, breathe. In our modern world, it’s praised as a tool for stress relief, clarity, or personal growth. And yes, it can offer those things. But in the sacred spaces I hold, meditation is not a tool—it is a threshold. A descent into the inner sanctum. A ritual of unveiling. And like all thresholds, it asks for preparation, protection, and guidance.
This is why I do not offer meditation as a standalone practice. Not because I wish to withhold, but because I wish to honor. Not because I believe seekers are unworthy, but because I know the terrain is vast, and sometimes perilous.
The Inner space Is Not Always Peaceful
When we sit in silence, we do not only meet peace. We meet everything that has been waiting beneath the surface: old griefs, forgotten memories, ancestral echoes, unspoken fears. Meditation opens the door to the unconscious. Without teachings to frame what arises, and without a guide to hold the process, one may feel overwhelmed, confused, or even destabilized.
Some people report increased anxiety, emotional flooding, or a sense of dissociation after unguided meditation. This is not failure—it is the natural result of entering deep waters without a vessel. The teachings are that vessel. The teacher is the navigator.
Teachings Are Not Decoration—They Are the Architecture
Every tradition that honors meditation also offers teachings. These are not optional extras. They are the scaffolding that holds the practice. They explain what may arise, how to interpret it, how to respond, and how to integrate.
Without teachings, one may mistake a passing sensation for enlightenment. One may mix incompatible techniques—mantra, breath, visualization—without knowing their energetic effects. One may wander for years, thinking they are progressing, when they are simply circling.
Teachings offer structure. They name the stages: purification, insight, stabilization, surrender. They help the practitioner know where they are, what is needed, and what is safe.
The Teacher Is Not a Master— Is a Guardian
In the spaces I hold, I do not teach from ego. I do not claim mastery. But I do claim responsibility. When I guide meditation, I hold the threshold. I watch for signs. I offer adjustments. I protect the process.
Without a teacher, subtle errors may go unnoticed: a breath held in grief, a posture that blocks energy, a gaze that avoids the heart. These are not small things. They shape the entire experience.
And beyond technique, the teacher offers presence. A field of safety. A lineage of care. Meditation is not meant to be practiced in isolation. It is meant to be held—by teachings, by community, by the wisdom of those who walked before.
Ancient Traditions Agree: Guidance Is Sacred
In the Yoga Sūtras, the teacher is likened to a lamp in darkness. In Buddhist texts, the kalyāṇa-mitta—the spiritual friend—is essential. In Hellenic tradition, even the gods guide: Athena whispers to Odysseus, Socrates midwifes truth, Pythagoras transmits in silence.
The teacher is not just a guide. She is a protector of thresholds. She holds the gate between ordinary consciousness and the sacred unknown. Without her, one may enter—but not know how to return.
🔻
So when someone asks me, “Can I just meditate?”
I answer with love:
Not here. Not without the teachings.
Because here, meditation is not a product.
It is a transmission. A descent.
And I will not offer the descent without the rope, the chant, and the guardian at the gate.
With ❤️ Marilena
Μια απαλή εξήγηση για όσους ζητούν «μόνο διαλογισμό»
Στον σύγχρονο κόσμο, ο διαλογισμός συχνά παρουσιάζεται ως κάτι απλό: κάθισε, κλείσε τα μάτια, αναπνοή. Μια τεχνική για χαλάρωση, συγκέντρωση ή προσωπική ανάπτυξη. Και ναι, μπορεί να προσφέρει αυτά τα οφέλη. Όμως στον ιερό χώρο που κρατώ, ο διαλογισμός δεν είναι τεχνική. Είναι πέρασμα. Είναι κάθοδος στην εσωτερική σπηλιά. Είναι τελετουργία αποκάλυψης. Και όπως κάθε πέρασμα, χρειάζεται προετοιμασία, προστασία και καθοδήγηση.
Δεν προσφέρω τον διαλογισμό ως μεμονωμένη πρακτική. Όχι επειδή θέλω να τον κρατήσω για λίγους, αλλά επειδή θέλω να τον τιμήσω. Όχι επειδή θεωρώ πως οι αναζητητές δεν είναι έτοιμοι, αλλά επειδή γνωρίζω πως το εσωτερικό τοπίο είναι απέραντο—και κάποιες φορές επικίνδυνο.
Η Εσωτερικός Χώρος Δεν Είναι Πάντα Γαλήνιος
Όταν καθόμαστε στη σιωπή, δεν συναντάμε μόνο την ειρήνη. Συναντάμε ό,τι έχει μείνει ανείπωτο: παλιές θλίψεις, ξεχασμένες μνήμες, φόβους που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ο διαλογισμός ανοίγει την πόρτα στο ασυνείδητο. Χωρίς διδασκαλία που να πλαισιώνει αυτό που αναδύεται, και χωρίς καθοδήγηση που να κρατά τον χώρο, ο ασκούμενος μπορεί να νιώσει σύγχυση, υπερφόρτωση ή ακόμη και αποσταθεροποίηση.
Δεν είναι αποτυχία. Είναι φυσική συνέπεια του να εισέρχεσαι σε βαθιά νερά χωρίς σκάφος. Η διδασκαλία είναι αυτό το σκάφος. Ο δάσκαλος είναι ο πλοηγός.
Η Διδασκαλία Δεν Είναι Διακόσμηση, Είναι Αρχιτεκτονική
Κάθε παράδοση που τιμά τον διαλογισμό προσφέρει και διδασκαλία. Δεν είναι προαιρετική. Είναι ο σκελετός που κρατά την πρακτική. Εξηγεί τι μπορεί να προκύψει, πώς να το ερμηνεύσεις, πώς να ανταποκριθείς, πώς να το ενσωματώσεις.
Χωρίς διδασκαλία, μπορεί κανείς να μπερδέψει μια αίσθηση με φώτιση. Να συνδυάσει τεχνικές που δεν ταιριάζουν—μαντρα, αναπνοή, οραματισμό—χωρίς να γνωρίζει τις ενεργειακές τους επιδράσεις. Να περιπλανηθεί για χρόνια, πιστεύοντας πως προχωρά, ενώ απλώς επαναλαμβάνει.
Η διδασκαλία προσφέρει δομή. Ονομάζει τα στάδια: κάθαρση, διορατικότητα, σταθεροποίηση, παράδοση. Βοηθά τον ασκούμενο να γνωρίζει πού βρίσκεται, τι χρειάζεται, τι είναι ασφαλές.
Ο Δάσκαλος Δεν Είναι Αφέντης—Είναι Φύλακας Πύλης
Στους χώρους που κρατώ, δεν διδάσκω από εγωισμό. Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι αυθεντία. Αλλά αναλαμβάνω ευθύνη. Όταν καθοδηγώ διαλογισμό, κρατώ το πέρασμα. Παρατηρώ. Προσφέρω διορθώσεις. Προστατεύω τη διαδικασία.
Χωρίς δάσκαλο, λεπτά λάθη περνούν απαρατήρητα: μια αναπνοή που κρατιέται από θλίψη, μια στάση που μπλοκάρει την ενέργεια, ένα βλέμμα που αποφεύγει την καρδιά. Αυτά δεν είναι μικρά. Διαμορφώνουν όλη την εμπειρία.
Και πέρα από την τεχνική, ο δάσκαλος προσφέρει παρουσία. Ένα πεδίο ασφάλειας. Μια γραμμή μετάδοσης. Ο διαλογισμός δεν είναι για να ασκείται μόνος. Είναι για να κρατιέται—από τη διδασκαλία, την κοινότητα, τη σοφία των προγόνων.
Οι Αρχαίες Παραδόσεις Συμφωνούν: Η Καθοδήγηση Είναι Ιερή
Στα Υοga Sūtras, ο δάσκαλος είναι σαν φως στο σκοτάδι. Στα βουδιστικά κείμενα, ο kalyāṇa-mitta—ο πνευματικός φίλος—είναι απαραίτητος. Στην ελληνική παράδοση, ακόμη και οι θεοί καθοδηγούν: η Αθηνά ψιθυρίζει στον Οδυσσέα, ο Σωκράτης ξεγεννά την αλήθεια, ο Πυθαγόρας μεταδίδει με σιωπή.
Ο δάσκαλος δεν είναι απλώς οδηγός. Είναι φύλακας πύλης. Κρατά την πόρτα ανάμεσα στην καθημερινή συνείδηση και το ιερό άγνωστο. Χωρίς αυτόν, μπορεί κανείς να εισέλθει—αλλά να μην ξέρει πώς να επιστρέψει.
🔻
Γι’ αυτό, όταν κάποιος με ρωτά:
«Μπορώ να κάνω μόνο διαλογισμό;»
Απαντώ με αγάπη:
Όχι εδώ. Όχι χωρίς τη διδασκαλία.
Γιατί εδώ, ο διαλογισμός δεν είναι προϊόν.
Είναι Μετάδοση. Κάθοδος.
Και δεν θα προσφέρω την κάθοδο χωρίς το σχοινί, τον ύμνο και τον φύλακα στην πύλη.
Με ❤️ Μαριλένα
Monthly memberships for your daily practice
Marilena’s approach of Silentruth Yoga Practice is Tantrik, as it approaches the human being and body as a space for transformation and embodiment. A healing, therapeutic, subtle and esoteric approach aiming to embody sacredness, inner awakening that leads to transformation. Practice is accessible, adaptive and at the same time meditative, therapeutic and sacred as it allows the connection with ones inner wisdom. With respect and responsibility to every individual needs at the right time, Marilena support her students all the way to discover themselves.
You cannot copy content of this page
You cannot copy content of this page